خفگی

همیشه‌ی خدا جمله‌ی معروفی برای معرفی کردن خودم داشتم که عاشق به کار بردنش در نوشته‌هایم بودم. یادم نیست دقیقش چه بود؛ولی مضمونش این بود"ی آدم چرا باید انقدر اکسیژن هدر بده" حال آنکه آن اکسیژن چه بود و من چرا هدر میدادمش را شاید فقط خودم بدانم...امروز بی هوا به نوشتن فکر کردم.به روزی که از نوشتن منع شدم هم فکر کردم. به بی قراری‌های آن شب‌ها. به بغض‌هایی که دوام نیاوردند و رعد و برق شدند و باریدند...